به نام خدا

ديروز شيطان را ديدم.در حوالي ميدان بساطش را پهن كرده بود*فريب ميفروخت.

مردم دورش جمع شده بودند*هياهو ميكردند وهول ميزدند و بيشتر ميخواستند.

توي بساطش همه چيز بود:

غرور*حرص*دروغ*خيانت*جاه طلبي و...

هر كس چيزي ميخريد و در آزايش چيزي ميداد.بعضي ها تكه اي از قلبشان را ميدادند وبعضي پاره اي از روحشان را وبعضي ها ايمانشان و بعضي آزادگيشان را.

شيطان ميخنديد و دهنش بوي گند جهنم ميداد.

حالم را به هم ميزد دلم ميخواست تمام  نفرتم را توي صورتش تف كنم.

انگار ذهنم را خواند.موذيانه خنديد وگفت:

من كاري با كسي ندارم*فقط گوشه اي بساطم را پهن كردم و آرام نجوا ميكنم.نه قيل و قال ميكنم و نه كسي را مجبور ميكنم از من چيزي بخرد.ميبيني!آدم ها خودشون دور من جمع شده اند.

جوابش را ندادم.آنوقت سرش را نزديكتر آورد و گفت:البته تو با اينها فرق ميكني.

تو زيركي و مؤمن*زيركي و ايمان آدم را نجات ميدهد.

اينها ساده اند و گرسنه* به جاي هر چيز فريب ميخورند.

از شيطان بدم مي آمد*حرفهايش اما شيرين بود."ذاشتم كه حرف بزند و او هي گفت و گفت و گفت.ساعتها كنار بساطش نشستم تا اينكه چشمم به جعبه عبادت افتاد كه لابه لاي چيزهاي ديگر بود.

دور از چشم شيطان آن را برداشتم و توي جيبم گذاشتم.با خودم گفتم:بگذار يك بار هم شده كسي*چيزي از شيطان بدزد.بگذار يك بار هم او فريب بخورد.

به خانه آمدم و در كوچك جعبه عبادت را باز كردم.توي آن اما جز غرور چيزي نبود.جعبه عبادت از دستم افتاد و غرور توي اتاق ريخت.فريب خورده بودم فريب.

دستم را روي قلبم گذاشتم نبود!فهميدم آن را كنار بساط شيطان جا گذاشته ام.تمام راه را دويدم.تمام راه لعنتش ميكردم.تمام راه خدا خدا ميكردم.ميخواستم يقه نامردشو بگيرم.عبادت دروغيشو توي سرش بكوبم و قلبم را پس بگيرم.

به ميدان رسيدم اما شيطان نبود.آن وقت نشستم و هاي هاي گريه كردم.اشكهايم تمام شد بلند شدم.بلند شدم تا بي دليم را با خودم ببرم كه صدايي شنيدم*صداي قلبم را*و همان جا بي اختيار به سجده افتادم و زمين را بوسيدم به شكرانه قلبي كه پيدا شده بود.